Rozdział 1

People Help The People

Mała blond osóbka cieszyła się od samego rana. To dziś jej marzenie mogło się spełnić.
Niby dzień jak każdy inny, ale nie dla niej. Dzień adopcji. Godziny  leciały, a ona już tak radośnie nie patrzyła na świat i swoją przyszłość. Teraz  wyobrażała sobie siebie do 18 urodzin siedzącą w samotności w jednym z pokoików wraz ze swoim jedynym przyjacielem- Misiem. Kochała go nad życie i nie wyobrażała sobie dnia bez niego. Misiak towarzyszył jej  o każdej porze dnia. Każdy sekret, wypowiadała  w jego pluszowe uszko.
Teraz  biegając  z uśmiechem na twarzy po  podwórku z innymi dziećmi, bawiąc się w berka stara się nie myśleć co będzie za chwilę.

Co chwile wołano imiona dzieci, po czym one znikały, a ona nadal z uśmiechem na twarzy goniła ze swoim wypchanym przyjacielem  w prawej ręce.

Ona  także została zawołana kilka razy, ale za każdym razem wracała z powrotem.
     ***

Na paluszkach otworzyła drzwi do pokoju. Weszła i z trzaskiem zamknęła je.

Usiadła na łóżku  i wtedy po prostu nie wytrzymała.

Po jej policzkach zaczęły spływać pojedyncze łzy, które  po chwili zamieniły się w potok.

Moje marzenie nie zostanie spełnione. Nikt mnie nie pokocha i  nie będę miała kogo kochać. Nie będę miała rodziców.

Dlaczego ja!?  Dlaczego ja muszę czekać na swoją mamę?!

Nie! Ona zaraz wejdzie tymi drzwiami i powie mi, że chce mi pokazać mój nowy dom.

Mała blondyneczka zaczęła jeszcze bardziej płakać, wtuliła się w misia i tępo patrzyła w ścianę.

Gdy zostało 20 min. do końca dzisiejszego dnia adopcji, ktoś zapukał do pokoju Darcy.

Osoba nie została  odpowiedzi. Lekko  otworzyła drzwi i wejrzała  do pokoju.

Wzrokiem próbowała odnaleźć małą.

Gdy zauważyła małą kruszynkę skuloną i płaczącą, bez namysłu podeszła do niej. Wtedy blondyneczka nie była świadoma tego co miało się wydarzyć.

-Dla czego płaczesz rybko? –spytała ciepło kobieta.

Nie została  odpowiedzi, więc  chciała spróbować  uspokoić w jakikolwiek sposób małą. Przytuliła ją do siebie i lekko poruszała się w przód i w tył co uspokajało dziewczynkę.

Gdy już uspokoiła się na tyle, kobieta  postanowiła przerwać cisze.

-Chodź!- uśmiechnęła się do dziewczynki i  wyciągnęła rękę na znak ,że ma ją złapać.

 ***

Dziewczynka nieświadoma tego co zaraz się wydarzy, siedziała na niezbyt wygodnym stołku.

Ruszała nóżkami na zmianę, raz lewą ,a raz prawą.

-No to mała jedziemy do nowego domku.- znów ten opiekuńczy głos kobiety.

Darcy słysząc te zdanie, rozpromieniła się nie do poznania. Mocno wtuliła się w Anne.

Od dziś jej mamę, którą zawsze chciała mieć.

____________________________________________________________________________

Hej.
No i mamy 1 rozdział. :3 Czekam na wasze komentarze.

Polecajcie bloga.